Ως καλλιτέχνης κρατάω μια πολύ λεπτή γραμμή ισορροπίας ανάμεσα στα γέλια, την χαρά αλλά και την στιγμή της αποτροπής μιας αγένειας η μιας συμπεριφοράς που μπορεί να ανατάραξη την καλή πορεία της παράστασης μας, αυτή η ισορροπία είναι μια πολυ δύσκολη υποθεση για καθε μαγο
ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΜΑΓΟΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ?? ΠΟΛΛΑ
Την ιδια στιγμη που κανει την παρασταση του (εχει κειμενο και λογια πολυ συγκεκριμενα) θα πρεπει παραλληλα να προσεχει μην χτυπησει το ενα παιδι το αλλο, θα πρεπει να ζητησει απο τα παιδια που δεν καθονται κατω αλλα ορθια να καθησουν κατω για να βλεπουν τα υπολοιπα παιδακια απο πισω, θα πρεπει να ζητησει απο τα παιδια που σηκωνονται ορθια και προσπαθουν να του γραπωσουν τα πραγματα που χρησιμοποιει στην παρασταση, να μην το κανουν, θα πρεπει να διαχειριστει το παιδακια που δεν αφηνει τα αλλα παιδια διπλα του να παρακολουθησουν την παρασταση, θα πρεπει την ιδια στιγμη να κανει "σωστα" τις μαγικες κινησεις για να μην αποκαλυφθει το μυστικο του κολπου, θα πρεπει παραλληλα να βρει τα "αστεια" ωστε τα παιδια που συμμετεχουν να γελασουν (ειπαμε καλεσατε εναν κωμικο μαγο) και τελος θα πρεπει να μπορεσει μεσα σε ολα αυτα να βρει την σωστη στιγμη να πει στα παιδια τα σημαντικα μηνυματα της παραστασης του με τροπο που να μην το ξεχασουν.
Εκτος απο τα παιδια ομως θα πρεπει την ωρα της παραστασης να ζηταω απο καθε μαμα να μην μας σταματαει την παρασταση για να φορεσει το παιδι της ενα ζακετακι, θα πρεπει την ιδια στιγμη που κανω την παρασταση να πω στην αλλη μαμα να μην φερνει ποπ κορν η πατατακια και χυμο στο παιδι της γιατι το παιδι της χρειαζετε τα χερακια του για να χειροκροτησει αλλα και για να παρει μερος στην παρασταση, θα πρεπει να παρακαλαω καθε λιγο να μην ερχονται με ενα κινητο να σταματουν την παρασταση για να φωτογραφησουν το παιδι τους, και η αληθεια ειναι οτι παρ οτι σας ανεφερα πολλα δεν σας εχω πει τα παντα.
ΝΑΙ ΞΕΡΩ, εσεις απλα βλεπεται καποιον να κανει κατι "κολπα στα παιδια" αλλα η αληθεια ειναι αυτη που σας περιεγραψα πιο πανω
ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Μπορεί τα παιδιά να βλέπουν κάποιον που τα κάνει να γελάνε με την ψυχή τους αλλά εάν υπάρξει κάποια πράξη ενός παιδιού που θα φέρει σε δύσκολη θέση το παρτυ η εμένα, ότι ηλικία και εάν έχει, είναι υποχρέωση μου, να μιλήσω σε αυτό το παιδί ώστε να καταλάβει τι έκανε και βέβαια να μην συνεχίσει να «ενοχλεί» η και καμία φορά να «βιαιοπραγεί»
Εαν προκύψουν τετοια "θεματακια" θα πρέπει από «Μάγος του Γέλιου» να πάρω το λίγο πιο σοβαρό μου ύφος και να απευθυνθώ σε αυτό το παιδάκι.
Η έκφραση «μικρό παιδί είναι» δεν δικαιολογεί τα πάντα, δεν δικαιολογεί την κλοτσιά στον μάγο η σε κάποιον συμμαθητή η φίλο του.
Δυστυχώς πρέπει να τα αναφέρω όλα αυτά και καταλαβαίνω ότι αυτό μπορεί να σας φέρνει αυτό το κείμενο σε δύσκολη θέση αυτή την στιγμή αλλά φανταστείτε σε ποσο δύσκολη θέση έχω βρεθεί εγω με τέτοιες συμπεριφορές, όπως σας είπα στην αρχή του άρθρου «θα σας πω όλες τις αλήθειες και ότι έχω αντιμετωπίσει»
Εάν κάνω λοιπόν σε ένα παιδιά «παρατήρηση» θα το κάνω μέσα στα πλαίσια ευγενείας, αλλά με έναν τρόπο όπως θα έκανε η δασκάλα του, ευγενικά και ίσως λίγο αυστηρά
Θα πρέπει εδώ να τονίσω ότι εγω είμαι «φιλοξενούμενος» σε ένα παρτυ, οικοδεσπότες του παρτυ είναι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς και κανονικά είναι μέσα στις υποχρεώσεις τους να αξιολογούν τέτοιες καταστάσεις και συμπεριφορές και να επεμβαίνουν αυτοί και όχι ο Μαγος που έχει έρθει απλά για να διασκεδάσει τα παιδιά
Εδώ θέλω επίσης να τονίσω ότι ο αριθμός των παιδιών ενός παρτυ είναι μια πολύ κρίσιμη παράμετρος για την επιτυχία της παραστασης, ένας ψυχαγωγος μπορεί να κάνει μια παράσταση με επιτυχία όταν ο αριθμός των παιδιών είναι περίπου όσο και αυτός μιας σχολικής τάξης (20-30 παιδιά)
Ενα ακόμα «θέμα» μιας παραστασης μπορεί να είναι και αυτό που θα σας αναφέρω τώρα
Συνήθως ως «αρχηγός» της μαγικής παραστασης είναι το παιδί που γιορτάζει
Από αυτό το παιδί ζητάω να είναι βοηθός μου και το πρώτο που θα ανεβεί δίπλα από τον μάγο για να ξεκινήσει η παράσταση
Εάν ανέβει ως βοηθός του μάγου και ξαφνικά από ανασφάλεια βάλει τα κλάματα, δεν φταίει ο Μαγος, πολλά παιδιά νιώθουν άσχημα onstage, αυτό το τονίζω από πριν, ώστε εάν συμβεί η μαμά του η ο μπαμπάς του να έρθουν του δώσουν μια μεγάλη αγκαλιά και να το καθησυχάσουν (πάντα μιλάω για παιδάκια μικρότερης ηλικίας)
Κατα την διάρκεια της παράστασης θα του ξανά ζητήσω να ανεβεί μαζί μου στην σκηνή, εάν δεν θέλει δεν θα επιμείνω όπως και δεν θα πρέπει να επιμείνετε και εσείς
Εχει μεγάλη σημασία να καταλάβουν οι γονείς ότι ο ταχυδακτυλουργος έρχεται στο παρτυ σας όχι με σκοπό να εντυπωσιάσει αλλά να κάνει τα παιδιά να ψυχαγωγηθούν
Ως γονιός ο ιδιος (με 3 παιδιά) αποδέχομαι πάντα ότι υπάρχουν και πιο ζωηρά παιδιά, άλλωστε και εμείς ως παιδιά υπήρξαμε ίσως ζωηρά αλλά δεν αποδέχομαι καμία μορφή βίας την ώρα της παράστασης και σε αυτό σας θέλω συμμάχους.
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΠΙΒΛΕΠΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΓΟ ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΣΑΣ
Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι είναι παιδιά, όπως ήμασταν και εμείς κάποτε!
Ο Μάγος δεν έρχεται στο παρτυ σας για να «αστυνομεύσει» τα παιδιά, έρχεται να κάνει την παράσταση του γιαυτο και εάν υπάρξει στιγμή που θα σας καλέσει γιατί ένα παιδί χτύπησε κάποιο άλλο παιδί, θα πρέπει αυτό το θέμα να λυθεί από την μαμά του παρτυ και τους γονείς των παιδιών άμεσα και γρήγορα.Εάν δεν γίνει άμεσα αυτό υπάρχει περίπτωση μια διαμάχη ανάμεσα σε δυο παιδιά να χαλάσει το παρτυ για όλα τα υπόλοιπα παιδιά και αυτό είναι κρίμα
Καταλαβαίνω και εγω ότι ως γονιός, εάν το παιδί μου φέρει σε δύσκολη θέση το παρτυ με κάποια πράξη του, έρχομαι και εγω ο ιδιος σε δύσκολη θέση, και το πρωτο που ίσως κάνω είναι να δικαιολογήσω την πράξη του παιδιού μου αλλά επειδή δεν θα ήθελα ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ να έρθω σε αντιπαράθεση με κάποιον γονιό, εάν κρίνω ότι η παράσταση για οποιονδήποτε λόγο έχει «θέμα» λόγο συμπεριφοράς κάποιου παιδιού θα ενημερώσω την μαμά του παρτυ για να βρούμε μια λύση μαζί
Δυστυχώς είναι πολλές οι φορές που πηγαίνουμε σε παιδικα παρτυ και γυρνάμε άρρωστοι επειδή μέσα στο παρτυ υπάρχουν παιδιά που βήχουν, που είναι άρρωστα και που οι γονείς τους τα έχουν φέρει στο παρτυ. Παράκληση, εαν το παιδί σας νοσει να μην το πατε στο παιδικο παρτυ που σας καλεσαν.
Αυτό το θέμα δεν αφορά μόνο τον καλλιτέχνη του παρτυ αλλά σίγουρα και τους γονείς των άλλων παιδιών που έρχονται σε κάποιο παρτυ
Η ψυχολόγος-ορθοπαιδαγωγός κ. Γώγα Κυριακίδου εξηγεί πώς να διαχειριζόμαστε σωστά τους παιδικούς καβγάδες.
Ανάμεσά τους και το δικό μας παιδί, το οποίο με σχισμένα χείλη δείχνει -να αμύνεται ή να χτυπά;- ένα άλλο, διεκδικώντας… μια μπάλα; Η αμηχανία μας κορυφώνεται όταν πολύ σύντομα ανακαλύπτουμε πως το «άλλο» παιδί είναι της μαμάς με την οποία μέχρι πριν λίγα λεπτά συζητούσαμε σε πολύ φιλικό επίπεδο. Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Η πιο συνηθισμένη αιτία βάσει της οποίας τα παιδιά είναι επιθετικά και γίνονται πολλές φορές βίαια είναι η καταπιεσμένη τους ανάγκη για κυριαρχία και επιδίωξη υπεροχής. Όταν οι γονείς κάνουν επίδειξη δύναμης στο παιδί (ή και μεταξύ τους, παρουσία του παιδιού) με τρόπους αυταρχικούς ή με βίαιες αντιδράσεις (φωνές, ξύλο, αυστηρές τιμωρίες κ.ο.κ) δημιουργείται καταρχάς στο παιδί ένα αίσθημα μειονεξίας ή απαξίωσης. Στη συνέχεια, το παιδί ξεκινά να αντιγράφει τις συμπεριφορές των γονιών του και έτσι αρχίζει η διαδικασία της ταύτισης με τον γονιό που θεωρεί κυρίαρχο.
Δηλαδή, το παιδί υιοθετεί έναν στόχο επίδειξης δύναμης.Η επιθυμία, λοιπόν, του παιδιού να «παίξει» τον ενήλικα ή τον δυνατό στις σχέσεις του με τους ισότιμους είναι μία μορφή εκδήλωσης της τάσης για κυριαρχία.
Η επιθετικότητα και πολλές φορές η σκληρότητα απέναντι στ’ άλλα παιδιά μοιάζει να είναι μία έκφραση «αρσενικότητας», είναι σαν να λένε «κοίτα πόσο δυνατός είμαι!», «παραδέξου ότι σε νικάω!», «Υποτάξου!».
Η επιθυμία να τιμωρούν είναι πάλι μία απομίμηση του τρόπου που μεταχειρίζονται οι γονείς τους για να τα τιμωρήσουν.
Ο ρόλος του γονιού στους παιδικούς καβγάδες
Οι γονείς που τρομάζουν βλέποντας τα παιδιά τους να λειτουργούν με αυτές τις συμπεριφορές, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η συμπεριφορά καθρεφτίζει την δική τους συμπεριφορά.
Η σχέση των παιδιών τους με τα άλλα παιδιά είναι μία απεικόνιση των δικών τους σχέσεων με το παιδί τους. Υπερβολικά αυστηρή διαπαιδαγώγηση -και ιδιαίτερα ξύλο- μπορεί να αναπτύξει έντονα επιθετικά και βίαια ένστικτα, έως και βάρβαρα ένστικτα.
Αυτό, λοιπόν, που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να κατανοήσουν ότι τα παιδιά τους μιμούνται (και πιθανόν τους «εκθέτουν» απέναντι τους άλλους).
Πέρα από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχει ακόμα η περίπτωση τα παιδιά να αποζητούν ένα είδος ικανοποίησης (ηδονής) δέρνοντας ή βασανίζοντας άλλα (μικρότερα) παιδιά (ή ακόμα και ζώα). Αυτό το είδος επιθετικότητας που μπορεί να φτάσει στην βαρβαρότητα μπορεί να έχει την αιτία της σε δύο παράγοντες: Ο ένας μπορεί να είναι ο ερεθισμός των αισθήσεων που προκαλούν οι βίαιες πράξεις, τις οποίες μπορεί να έχουν βιώσει προσωπικά τα παιδιά ή από μαρτυρίες άλλων παιδιών. Ο δεύτερος παράγοντας μπορεί να είναι η θέα εικόνων (από την τηλεόραση ή τα βιντεοπαιχνίδια) σχετικών με τη βίαιη πράξη.
Οι ερεθισμοί αυτοί προκαλούν ηδονή και αναπτύσσουν την τάση μίμησης αυτών των πράξεων ενεργητικά ή παθητικά (δηλαδή να δέχονται τα παιδιά τη βία).Η έκθεση των παιδιών, και ιδίως από πολύ μικρή ηλικία, συχνά σε σκηνές βίας τα εξοικειώνει με τις πράξεις αυτές και ο εντυπωσιασμός που τους προκαλεί δημιουργεί έναν εθισμό στον ερεθισμό των αισθήσεων.
Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό ο γονιός να έχει γνώση των ταινιών και βιντεοπαιχνιδιών με τα οποία ασχολείται το παιδί και όσο μπορεί να τα περιορίζει. Δεν χρειάζεται οι γονείς να παρακολουθούν ταινίες με σκηνές βίας μαζί με τα παιδιά, αλλά ταινίες που να προβάλλουν τις αξίες, ούτε να τους παίρνουν παιχνίδια που σχετίζονται με τη βία, π.χ. όπλα, αλλά παιχνίδια ομαδικά, π.χ. επιτραπέζια ή μυστηρίου, τα οποία «δένουν» την οικογένεια ή την παρέα. Επιπλέον, όταν το παιδί έρχεται σε επαφή με βίαιες ταινίες ή παιχνίδια ο γονιός πρέπει πάντα να το ενημερώνει πόσο κακό είναι αυτό που γίνεται εκεί, π.χ. η σωματική ή λεκτική βία, το ψέμα, η μοχθηρία κ.λ.π.
Η ακριβής στιγμή του τσακωμού, και εφόσον αυτός λαμβάνει χώρα μπροστά στον γονιό, αποτελεί πάντα πρόβλημα για τον γονιό, καθώς έρχεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο γονιός του παιδιού που επιτίθεται είναι -εφόσον έχει καταλάβει γιατί το παιδί επιτίθεται- να το πλησιάσει με ήρεμο τρόπο, να το πιάσει με το χέρι και να προσπαθήσει να το σταματήσει.
Αν το παιδί είναι μικρό, δηλαδή προσχολικής ηλικίας, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αποσπάσει την προσοχή του με κάτι άλλο, με κάποιο άλλο παιχνίδι.Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο, π.χ. παιδί Δημοτικού, άρα τίθεται ζήτημα κυριαρχίας στον καβγά με το άλλο παιδί, ο γονιός θα πρέπει να το ρωτήσει γιατί επιτίθεται (π.χ. γιατί μιλά άσχημα ή χτυπά το άλλο παιδί), καθώς και αν θα του άρεσε να του κάνουν το ίδιο.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο γονιός να αρχίσει να φωνάζει, να βρίζει, να κατηγορεί ή να υποτιμήσει το παιδί του. Σημασία έχει να κάνει το παιδί να συνειδητοποιήσει για ποιον λόγο κάνει αυτό που κάνει.
Στην περίπτωση που το παιδί σας είναι το «θύμα» του τσακωμού, δεν θα πρέπει να τρέξετε για να το τραβήξετε ή να του πείτε «καλά να πάθεις, αφού κάθεσαι και τις τρως κ.λ.π.». Μπορείτε, όμως, να το απομακρύνετε ήρεμα και να του πείτε «εντάξει, έχεις δίκιο» ή «αν δεν θέλεις μην παίζεις άλλο με αυτό το παιδί». Να δυναμώσετε, δηλαδή, το παιδί σας, δίνοντάς του να καταλάβει ότι έχει επιλογή: Να παίζει ή να μην παίζει με το επιθετικό παιδί.Στην περίπτωση που το παιδί τσακώνεται με το παιδί μιας φίλης, δεν είναι τόσο σημαντικό τι θα πει η μαμά στη φίλη, για να μην διαταραχτεί η σχέση της μαζί της, όσο να κατανοήσει την συμπεριφορά του παιδιού της και να βελτιώσει την σχέση της μαζί του.
Άλλωστε, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο γονιός με επιθετικό παιδί έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα να λύσει, από έναν περιστασιακό καβγά.
Ο ρόλος του γονιού στα περιστατικά σχολικής βίας
Δυστυχώς, το θέμα της βίας στα σχολεία γίνεται όλο και πιο οξύ. Ένας λόγος είναι ότι οι γονείς δεν κατανοούν ότι η τρυφερή ψυχή του παιδιού δεν είναι δυνατόν να διαχειριστεί τις εικόνες βίας, στις οποίες το παιδί καθημερινά εκτίθεται μέσω των τηλεοπτικών καναλιών και των παιχνιδιών στα βιντεοπαιχνίδια, και δεν περιορίζουν την θέασή τους.
Αν στο σχολείο του παιδιού υπάρχουν τέτοια περιστατικά, αυτό είναι ένα θέμα που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί συλλογικά, μέσω του συλλόγου γονέων και δασκάλων. Να γίνει συζήτηση με τους γονείς του παιδιού που εκδηλώνει βίαιες συμπεριφορές και μέσω του σχολικού ψυχολόγου -αν υπάρχει- ή με κάποιον ειδικό, τον οποίο οι σύλλογοί θα καλέσουν, να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Στο δικό μας παιδί χρειάζεται να του δώσουμε να καταλάβει ότι το άλλο παιδί έχει πρόβλημα και ότι θα φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί το γεγονός.
Δεν χρειάζεται να πάνε οι γονείς να απειλήσουν το παιδί που χτυπάει, ούτε να πάνε να ζητήσουν τα «ρέστα» από τους γονείς του παιδιού ή τους δασκάλους. Αυτή η αντίδραση αναπτύσσει στο δικό τους παιδί αίσθημα αδυναμίας και την ανάγκη να υπάρχει πάντα κάποιος δυνατός δίπλα του για να το σώζει από τις δυσκολίες της ζωής. Ούτε είναι καλό να προτρέπουν το παιδί τους να ανταποδίδει και να γίνει και αυτό «παλληκαράς».
